Hello Australia! The journey isn’t over (yet)

by NicoOct 1, 2018Around the world, Thoughts0 comments

Veertien maanden. Zolang is het geleden dat ik voor het eerst m’n deur achter me dichttrok en met een euforisch gevoel op het vliegtuig sprong naar Helsinki. Geen job, geen lief, geen woonplaats en geen verplichtingen. Een relatief gespijsde bankrekening die me ongeveer een jaar de mogelijkheid moest geven om zo vrij te zijn als een vogel. Een hoofd vol vage plannen, een hart vol jeugdig enthousiasme en een gezond lichaam dat snakte naar méér dan af en toe een uurtje in de fitness of die eindeloze marathontoertjes in het Antwerpse Boekenbergpark.

Fastforward naar nu. Een lief rijker, een paar duizend euro’s armer, maar nog steeds een vrije vogel. Nog steeds geen vast adres of baas die me de les spelt. Ik heb de afgelopen maanden véél scheune plekjes gezien, verspreid over drie continenten. Wildgekampeerd in het laatste stukje échte Europese wildernis, gesurft op Braziliaanse stranden, thee gedronken met Pakistaanse herders in het hooggebergte en gemediteerd met Cambodjaanse monniken. Ik heb ongelofelijk veel kilometers gevreten. Alleen én in compagnie. In bussen waar ik baby’s of vechthanen op mijn schoot geduwd kreeg, al liftend met wegpiraten, kotsende nonnekes en gevechtspiloten. Te voet besneeuwde bergtoppen getrotseerd, met een dirtbike woestijnen bedwongen en met een scooter het eiland van de goden rondgetuft. Ergens tussendoor kwam er zelfs een luchtballon aan te pas. Ik heb een heel continent doorkruist op de trein en veel meer gevlogen dan oorspronkelijk het plan was. Geld opgedaan ook, want dat kost toch veel hè, zo’n wereldreis. Mijn budget is er volledig door, een vreemd gevoel, dat een beetje verlammend werkt. En toch ben ik nog niet terug thuis. Hoewel ik er misschien wel klaar voor ben.

// wildkamperen op de Kungsleden route, noord-Zweden

Reizen is plezant. Meestal.

Het afgelopen jaar was een rollercoaster van ervaringen en emoties. En zoveel ups brengen op den duur ook enkele downs met zich mee. Begrijp me niet verkeerd, ongelimiteerd reizen is de max en ik heb van elk moment genoten en geleerd, maar dipjes zijn onvermijdelijk, net als thuis. Een schuldgevoel van jewelste overvalt me als ik een dag nauwelijks mijn bed uitkom terwijl de wereld me toelacht en in veel gevallen de resterende dagen op mijn visum onverbiddelijk verder wegtikken. Accomodatie en eten betalen terwijl je niks doet, da’s toch te zot?

// Surfen in Itacaré, Brazilië

Reizen is tijd nemen

Ik merk bij mezelf dat ik misschien af en toe wat te weinig tijd heb genomen om stil te staan bij de dingen en alle ervaringen even te verwerken. Van hot naar her, in een op hol geslagen carousel van bergen, stranden, regenwoud en steden. Op den duur geraak je wat uitgeblust. Watervallen of grotten gaan verkennen? Ach laat me toch gerust, ik kijk liever voor de twaalfde keer naar Friends vandaag. Uit eten gaan? Ik zou liever zelf nog eens in de keuken staan. Uitpakken, terug inpakken en uitzoeken hoe ik naar de volgende bestemming geraak? Nou, liever niet, ik blijf nog wel een dag. Of tien. Hier, in deze zetel.

// Noord Pakistan, land van herders en achtduizenders (en politieposten)

Travel fatigue

Verzadiging slaat soms ongenadig toe, en gewoon toegeven aan dat gevoel is het beste wat je kan doen op dat moment heb ik gemerkt. Het goedkoopste hostel uitzoeken en een hele week netflixen. Vrijwilligerswerk doen in ruil voor kost en inwoon. Op een plaats blijven hangen, bij voorkeur ergens waar niks te doen is. De inspiratie terug laten opborrelen. Purpose vinden, doelen bijstellen, verandering doorvoeren. Ik doe dit voor mijn plezier, remember?

// Cambodjaanse monniken na een 10-daagde meditatiecursus in Battambang

Australië of België?

Zo ook nu. Na een maand op Bali en een nachtvlucht naar Cairns ben ik aangekomen in een land waar Europese afstanden verbleken en een half jaar het absolute minimum lijkt om een idee te vormen van de couleur local. Alweer een nieuwe start dus, op een moment dat ik blut ben en misschien mentaal wel klaar om terug naar huis te komen. Vol met nieuwe ideeën over hoe mijn leven thuis eruit moet zien. Met veel zin om een nieuwe job te zoeken en weer wat routine in te bouwen. Met nieuw ontdekte passies en dromen. Vol energie ook om nieuwe projecten vorm te geven. Dus waarom niet gewoon toegeven aan dat gevoel en een vlucht huiswaarts boeken?

// Gletsjer op de flanken van Rakaposhi (7.788m), noord Pakistan

Twijfelen

Het antwoord is niet zo eenvoudig. Ik weet het eigenlijk zelf niet goed en in mijn eigen hoofd pingpong ik voortdurend pro’s en contra’s heen en weer. Wat is de kans dat ik nog eens langer dan een maand verlof kan nemen? Een working holiday hier in Australië kan immers maar tot je dertigste. Maar kan ik wel overleven zonder een op voorhand opgepotte berg geld, en enkel uitgeven waar ik hier ter plaatse voor werk? Zeker als die job aardbeienplukker of werfslaaf is terwijl ik thuis toch een goeie job kan vinden? Is het logisch om terug te gaan naar België waar weldra de winter begint terwijl hier de zomer in volle aantocht is? Maar wat met mijn netwerk thuis? Grootouders worden weer een jaartje ouder en hebben ook niet het eeuwige leven. Zussen studeren af of veranderen van job. Ouders naderen de pensioengerechtigde leeftijd en vrienden beginnen te trouwen en kinderen te kweken. Wil ik daar dan geen deel van uitmaken? Oké, maar eerst moet ik toch mijn blog afwerken? Daar moeten nog zoveel verhalen en foto’s op verschijnen van het afgelopen jaar. Dat haal ik nooit in als ik er pas thuis aan begin. Maar stel nu dat ik me na een maand thuis alweer bedenk? Als alles terug bij het oude is en die wereldreis al bijna een verre, vage herinnering lijkt. Ik wil wedden dat Australië dan weer het paradijs lijkt.

// rondscooteren op Bali

Que Sera, sera

Het antwoord is dus een volmondige ‘geen idee’. Ik blijf hier in eerste instantie om te zien of dat dipje opnieuw plaatsmaakt voor goesting. Ik neem deze keer wél de tijd om even stil te staan bij het afgelopen jaar en mijn ervaringen te verwerken vooraleer een definitieve keuze te maken over het afsluiten van dit hoofdstuk in mijn leven. En als die dip van geen wijken weet? Wel dan boek ik binnenkort alsnog die vlucht.