INLE LAKE – Myanmar op z’n kleurrijkst
De luidruchtige buitenboordmotor komt sputterend tot leven bij de tweede aanzwengelpoging van onze kortgerokte kapitein. Hoewel deze opmerking verkeerdelijk kan opgevat worden als een sneer richting de aloude traditie van de Burmese longyi moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat yours truly tijdens het schrijven van dit bericht meermaals zijn eigen rok moest fatsoeneren om niet met de spreekwoordelijke billen bloot te gaan. Heerlijk luchtig, die longyi.
“Alweer een reden om niet in een van de kostelijke riverside boutique hotels te verblijven”, verantwoord ik mijn keuze voor een vijf-euro-dure accommodatie in Nyaung Shwe’s rustieke hinterland voor mezelf terwijl de motor de nachtelijke stilte en waarschijnlijk menig slapend trommelvlies meedogenloos aan diggelen blaast. We zijn nog een klein uurtje voor zonsopgang, de super blue blood moon is aan z’n neerwaartse trek begonnen en zal volledig achter de bergen die het enorme meer omringen verdwenen zijn op hetzelfde moment dat de zon tevoorschijn schiet aan de overzijde. De vijftien meter lange houten boot glijdt soepel door de wetlands aan de noordelijke oever. Ik zit in de laatste van vier houten tuinstoelen die achter elkaar staan opgesteld in de boot, als ware het dat gevreesde moment op menig trouwfeest in Vlaamsche contreien waarop zatte nonkel zijn moment gekomen acht om de Marie Louise stoelendansgewijs in te zetten. Gelukkig is onze boot niet van roeispanen maar wel van een grasmachienachtig motorgeval voorzien. Laat dat Burmese gras maar groeien, moeten ze hier gedacht hebben.
Een half uurtje later komen we in het midden van het meer terecht. Vissers zijn al volop bezig met hun dagtaak nu de toeristenboten het meer nog niet onveilig maken. Hun techniek, die uniek is in dit deel van Myanmar, wordt meteen duidelijk. Balancerend op één been op de voorsteven van hun boot terwijl het andere been een roeispaan bedient hebben ze hun beide handen vrij om de netten binnen te halen of de enorme fuiken uit te zetten. Terwijl de eerste zonnestralen hun warme gloed de vallei in jassen peddelt een eenzame visser onze richting uit. Duidelijk gewend aan de camera’s die het tafereel onmiddellijk vanuit alle hoeken proberen vast te leggen poseert de man op stoïcijns-acrobatische wijze met zijn fuik in posities die zelfs meest getalenteerde Kamasutra beoefenaar de moed in de schoenen zou doen zinken, in de hoop een tip van de toeristen op de kop te tikken (en waarschijnlijk de toeristen zelf meteen ook een imaginaire toek op hun bakkes te verkopen, nvdr). Hoe je in dergelijke posities visbeesten uit de plan hengelt is mij een raadsel, maar oordeelt u vooral zelf. Fotogeniek is het in elk geval wel.
Hoewel het de foto’s dan wel aan authenticiteit ontbreekt, komt het geld ten minste wel bij de lokale bevolking terecht, en niet bij het nog steeds hoofdzakelijk militaire regime dat het land regeert. Geen overbodige luxe voor deze mensen als je weet dat een dagloon voor een arbeider in de bouw hier 3000 kyat bedraagt, minder dan twee euro.
De rest van de dag laat de kapitein ons alle hoeken van het meer zien. De dorpjes hier zijn op het water gebouwd en doen me denken aan Venetië. Zonder de extravagante prijzen en Orwelliaans grote cruiseschepen weliswaar. Al snel wordt een patroon duidelijk: aanmeren bij een van de lokale ambachtszaken die zilver bewerken, kleding weven, cheroot sigaren en sigaretten rollen, boten bouwen en tomaten verbouwen. Tien minuutjes rondleiding in de workshop waar getoond wordt hoe alles precies in z’n werk gaat. Afronden in de shop waar de eindproducten te koop worden aangeboden en vervolgens weer de boot in, op naar de volgende halte.
Na een uitputtende dag en twaalf uur op het water gaat de zon langzaamaan onder achter de bergen die het meer omringen. De vissers halen hun acrobatentoeren weer uit de kast en camera’s klikken er lustig op los. Yet another day at the lake zou je denken, ware het niet dat die super blue blood moon een zeldzaam fenomeen is. U zult moeten wachten tot 31 januari 2037 om die nog eens te zien.
